Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ «ΘΗΡΙΟΥ»

Κάποια στιγμή όταν ήρθαμε στο κόσμο, ήρθαμε με ανήσυχες ψυχές…που δύσκολα συμβιβάζονταν και ακόμα δυσκολότερα διανοούνταν να μπουν σε «αποστειρωμένα» καλούπια. Αυτό όμως, στην μεγάλη και δύσκολη πορεία που λέγετε Ζωή, ελάχιστοι το διατήρησαν.

Όσοι νέοι λοιπόν διαθέτουν ακόμη ανήσυχες ψυχές και δεν ενταχθούν από νωρίς στο λούκι του «σκάσε και τρέχα» ίσως καταφέρουν να μείνουν για πάντα εκτός. Αυτοί λοιπόν οι νέοι αλλά και όσοι αισθάνονται νέοι και δεν τα έβαλαν κάτω, αναρωτιούνται. Πώς καταφέραμε να καταλήξουμε σ αυτό το «θηρίο» που ονομάζεται κυπριακή κοινωνία από το ’74 και μετά.

Αν μια μέρα λοιπόν σταματήσετε στη γωνία ενός πολυσύχναστου δρόμου ρίξτε μια δεύτερη ματιά. Θα μείνετε έκπληκτοι πόσοι άνθρωποι περπατάνε και μιλάνε μόνοι τους. Άλλους τόσους θα δείτε αμίλητους και σκυθρωπούς που δύσκολα θα τους πάρετε κουβέντα. Μην αναρωτιέστε όμως, πέρα από τα τόσα προβλήματα που έφερε η κρίση, μαζί με τον ψυχοφθόρο τρόπο ζωής μας, μην έχετε αυταπάτες και η ΔΕΙΛΗ πολιτική δημιουργεί δυστυχείς ανθρώπους.

Άνθρωποι που κάποτε ήξεραν τι ήθελαν, είχαν μία περηφάνια. Σήμερα δεν θυμούνται από πού ξεκίνησαν. Αυτή η συναινετική δήθεν πολιτική της «μούγκας» για ότι διαδραματίστηκε στα σκοτεινά τούνελ της πρόσφατης ιστορίας μας φτιάχνει υποτακτικούς ανθρώπους. Ρωτήστε τους νέους. Οκτώ στους δέκα δεν ξέρουν τίποτα, ένας στους πέντε δεν θυμάται ονόματα. Μόνο δύο στους δέκα γνωρίζει κάτι για τους πρωταγωνιστές εκείνης της μαύρης περιόδου. Μα πώς θα μπορούσαν… άλλωστε, δεν λέγετε τίποτα στα σχολεία μας εκτός από το ότι έγινε εισβολή από τους τούρκους!

Μα μπορεί να σταθεί ένα ιστορικό γεγονός από μόνο του; Υπάρχει ιστορία δίχως ίχνη και μαρτυρίες; έτσι και αλλιώς δίχως ίχνη ούτε έγκλημα υπάρχει.

Τώρα θα αναναρωτιέσται, μα που τα θυμήθηκες τώρα αυτά; τριάντα οκτώ χρόνια μετά; Κι όμως… από εκεί ξεκινούν όλα. Γιατί δεν υπήρξε λύτρωση, δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Όταν εκείνος ο κόσμος είδε ότι χάθηκαν και οι τελευταίες αξίες και μια τεράστια μερίδα ανθρώπων μεγάλωσαν σε συνοικισμούς προσφύγων με όλα όσα αυτό συνεπάγετε… τότε άλλαξε και η αλλαγή αυτή έφερε το σημερινό αποτέλεσμα. Ακριβώς σ’εκείνο το σημείο γεννήθηκε η νέα ηθική τάξη του νέου κύπριου… «φάε πριν σε φάνε. Υποκρίσου, καλύψου, γλείψε, απείλησε, υπονόμευσε, σκάψε λάκκους κρυφά…» και αυτό έκανε!

Σ΄αυτή τη χώρα της λήθης η ιστορία είναι εξ ακοής. Τελικά αναρωτιέμαι ποια είναι η ουσία μιας κοινωνίας που γινόταν ολοένα και πλουσιότερη αλλά δεν έκανε και δεν κάνει κανένα ευτυχισμένο! Μια τραγική χώρα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και συνεχώς δημιουργεί μιαν άλλη, φανταστική πότε ηρωική και πότε γεμάτη ήττες. Ηρωική και πένθιμη ποτέ αληθινή.

Μια κοινωνία που μισεί τις ρίζες της ωσάν να μην υπήρξαν ποτέ ποήνες και βράκες σ αυτό το τόπο παρά μόνο Nike και Gucci το νέο status symbol μας. Εταιρείες φαντάσματα, λεφτά αδήλωτα, φορολογικές δηλώσεις για κλάματα π.χ κτίζω παλάτι και δηλώνω παράγκα… τα γνωστά. Φυσικά όπως ξέρετε κανένας κύπριος υπήκοος δεν φοροδιαφεύγει, κλέβει, η εξαπατά. Τα πάντα τα κάνει το κράτος, έστω και αν το κράτος είναι αυτοί οι ΙΔΙΟΙ!

Στις οθόνες μας κάθε βράδυ παρελαύνει η εγκληματική ανεπάρκεια αυτού του κράτους. Βλέπουμε άναυδοι τις μνημονιακές «δολοφονίες» πολιτών τις μονοπωλιακές καταστάσεις τα εξανεμισμένα υπάρχοντα ενός λαού και ενός κράτους που παραπαίει. Από την άλλη οι πολιτικοί που όλο συσκέπτονται ενώ ο κόσμος σβήνει δίπλα τους.

Οι ευθύνες των κυβερνήσεων που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες είναι ασήκωτες. Όλοι αυτοί που ανέλαβαν την εξουσία έχουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης γιατί ήταν αυτοί που δεν είπαν την αλήθεια στο λαό όταν έπρεπε. Από την μια το περίφημο πολιτικό κόστος και από την άλλη η ασχετοσύνη και η ανικανότητα τους δημιούργησε αυτό το κοινωνικό τέρας που έχει μόνο απαιτήσεις και καμία υποχρέωση. Αυτοί το διόρισαν, το χάιδεψαν, το παραμύθιασαν και το έκαναν να πιστεύει ότι η Κύπρος είναι το κέντρο της γης.

Σε κάθε κρίσιμη κατάσταση όλοι οι παράγοντες αποδεικνύουν την ανεπάρκειά τους. Κανείς δεν δουλεύει αν μπορεί να μην δουλέψει, κανείς δεν προσπαθεί αν μπορεί να το αποφύγει.

Μία τυπική ιστορία νεοκυπριακής πραγματικότητας βασισμένη στις «αξίες» και τα δεδομένα της μετά ΄74 εποχής. Ο καθένας κάνει αυτό που φέρνει το μεγαλύτερο κέρδος με τη μικρότερη δυνατή κούραση και με όλα τα μέσα. Πιο χάχανο Θεού η θηρίου να είναι το soundtrack αυτού του πολύπαθου νησιού;

Αυτή είναι η κυπριακή κοινωνία… αυτάρεσκη, δυστυχισμένη!

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν το έβαλαν κάτω….

Κάποτε ονειρευτήκαμε ότι οι ηγέτες και οι πολιτικοί άνθρωποι αυτού του τόπου θα συμπεριφέρονταν σ αυτό το λαό ανάλογα με τις θυσίες του και κατά πώς καθορίζει η ιστορία του. Αυτό αποδείχτηκε τελικά όνειρο θερινής νυκτός. Αλλά πάλι γι αυτά τα όνειρα δεν ζούμε;

Γι αυτό και δεν θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε ότι έστω και την δωδεκάτη θα δούμε πολιτικούς με ανάστημα και όχι τους συνήθεις πολιτικούς νάνους. Πολιτικούς της ουσίας, ευφάνταστους, ανοιχτούς και ανυποχώρητους σε αξίες.

Σ αυτό τον χώρο, σ’ αυτό το τόπο τον ελληνικό που «πάντα του ανήκουμε και ΠΟΤΕ δεν μας ανήκει», οι μόνοι που μας νοιάστηκαν και μας αγάπησαν ήταν μια μάνα, ένας πατέρας και λίγοι καλοί άνθρωποι. Ότι μάθαμε σωστά αυτοί μας το έδωσαν με την γνώση και την σοφία τους, την ανεκτικότητά τους, γιατί ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΝ! Μας άφηναν χώρο να κινηθούμε, μας καμάρωναν, ανέχονταν τα λάθη μας και μας γέμιζαν περηφάνια όταν έπρεπε!

Έτσι θα έπρεπε να είναι και οι άνθρωποι που πολιτεύονται σε ένα τόπο τόσο αδικημένο. Γιατί θα έδιναν μαθήματα αξιοπρέπειας, γιατί θα ξύπναγαν όσους κοιμήθηκαν, γιατί θα ανησυχούσαν όσους νόμιζαν πως είναι ασφαλείς, γιατί επιτέλους θα ξυπνούσαν μέσα μας αισθήματα περηφάνιας και υπευθυνότητας που ξεχάστηκαν σε κάποια παλιά μαθητικά θρανία.

Η ελπίδα υπάρχει όταν σηκώνεις ανάστημα και δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τις γενιές που θα έρθουν και θα ζήσουν με ότι εμείς τους παραδώσουμε.

Τελικά οι μόνοι που εξεγείρονται είναι κάτι απελπισμένοι και άθλιοι άνθρωποι σε χώρες χωρίς αύριο που δεν έχουν τίποτα άλλο να περιμένουν.

Φυσικά οι άνθρωποι θεωρούν ότι η δική τους «αλήθεια» είναι η σωστή γι αυτό θα τελειώσω με αυτό που είπε ο Isaiah Berlin.

« Λίγα πράγματα έχουν προκαλέσει μεγαλύτερο κακό από την πεποίθηση ατόμων η ομάδων (η κρατών η εθνών η θρησκειών) ότι είναι οι μοναδικοί κατέχοντες την αλήθεια και ότι αυτοί που έχουν διαφορετική άποψη δεν είναι απλώς παραπλανημένοι η τρελοί αλλά χρειάζονται καταστολή. Είναι φριχτή και επικίνδυνη αλαζονεία να πιστεύεις ότι μόνον εσύ έχεις δίκαιο: ότι έχεις ένα μαγικό μάτι που βλέπει την αλήθεια.»

(Tο άρθρο γράφτηκε το 2004 για το περιοδικό Ο&Α και αναπροσαρμόστηκε στα δεδομένα του σήμερα.

προφητικό; ίσως!)

P.Emmanouel 2014